kl. Alfons Mańka: “Chcę się stać świętym …” 27 listopada 1937

3 Chrystologiczny wymiar świę­tości, c. d.

Działalność misjonarska jest wewnętrznie działaniem Chrystusa, to znaczy przeżyciem Chrystusa w Jego największej tajemnicy, w tajemnicy Od­kupienia.

W tej właśnie perspektywie można by odczytywać występujące ustawicz­nie w pismach Eugeniusza de Mazenoda niezliczone odniesienia do Chrystusa, w szczególności do Chrystusa Zbawicie­la. Od samego początku duchowego ży­cia Chrystus jest wzorem i przewodni­kiem w podążaniu po drodze świętości. Eugeniusz staje przed tajemnicą Chrystusa tak jak „malarz kopiujący model”. Co robi ma­larz? „Stawia swój model w najlepszym świetle, uważnie go obserwuje, wpatru­je się w niego, usiłuje odbić jego obraz w duchu, następnie kreśli na papierze lub płótnie kilka kresek, które porównuje z oryginałem; koryguje je, jeśli nie są cał­kiem odpowiednie, a w przeciwnym wy­padku kontynuuje malowanie” (Daddio Angelo, Cristo Crocifisso …, 1978). Euge­niusz tak samo postępuje z Chrystusem: „godny miłości wzór – pisze – do które­go muszę i chcę upodobnić się za pomocą Jego łaski” (Rekolekcje w Amiens, od 1 do 21 grudnia 1811).